در پاسخ به این سوال که آیا بیماری مننگوسل درمان دارد نیاز به شناخت کلی بیماری است. مننگوسل نوعی نقص مادرزادی است که در آن بخشی از نخاع یا مغز از طریق یک سوراخ در ستون فقرات یا جمجمه بیرون می‌زند. این بیرون زدگی کیسه‌ای را تشکیل می‌دهد که حاوی مننژ (پرده‌های محافظ مغز و نخاع) و مایع نخاعی است. مننگوسل می‌تواند در هر قسمتی از ستون فقرات رخ دهد، اما شایع‌ترین محل آن در ناحیه کمری است. علائم مننگوسل می تواند شامل موارد زیر باشد:
یک تومور نرم و کیسه مانند در پشت نوزاد
ضعف یا بی حسی در پاها
مشکلات مثانه یا روده
هیدروسفالی (تجمع آب در مغز)
تشخیص بیماری مننگوسل معمولا با سونوگرافی یا ام آر آی قبل از تولد انجام می شود. در برخی موارد، ممکن است تا زمان تولد تشخیص داده نشود. آزمایش خون به نام آلفا فتوپروتئین (AFP) که در دوران بارداری انجام می شود، نیز می تواند نشان دهد که آیا جنین در معرض خطر مننگوسل قرار دارد یا خیر. مننگوسلی که در دوران بارداری تشخیص داده نشده باشد، با تولد نوزاد قابل مشاهده است.
چه عواملی باعث ایجاد بیماری مننگوسل می شوند؟
برای اینکه بدانیم آیا بیماری مننگوسل درمان دارد، باید علت ایجاد بیماری مشخص گردد. به طور کلی این بیماری به صورت مادرزادی بوده و در زمان تولد بروز می کند. تمام انواع اسپینا بیفیدا در ماه اول بارداری ایجاد می شود. در ابتدا، نخاع جنین صاف است. سپس به شکل یک لوله به نام لوله عصبی بسته می شود. اگر این لوله به طور کامل بسته نشود، نوزاد با اسپینا بیفیدا متولد می شود. در مننگوسل، کیسه ای حاوی مننژ و مایع نخاعی از شکاف ستون فقرات بیرون می زند. علت دقیق ابتلای برخی نوزادان به مننگوسل مشخص نیست. این عارضه ممکن است در صورت کمبود اسید فولیک در مادر در اوایل بارداری یا این موارد رخ دهد: مصرف برخی داروهای ضد تشنج در دوران بارداری، سابقه داشتن فرزند مبتلا به اسپینا بیفیدا، ابتلا به دیابت.
چگونه بیماری مننگوسل درمان می شود؟
در پاسخ به آیا بیماری مننگوسل درمان دارد باید گفت بله. درمان اصلی مننگوسل جراحی است. هدف از جراحی، بستن کیسه‌ای است که از طریق سوراخ در ستون فقرات یا جمجمه بیرون زده است. این کیسه حاوی مننژ (پرده‌های محافظ مغز و نخاع) و مایع نخاعی است. جراحی مننگوسل معمولا طی یک یا دو روز پس از تولد انجام می‌شود. این کار برای جلوگیری از عفونت و محافظت از ناحیه آسیب‌دیده نخاع ضروری است. در برخی موارد، ممکن است از روش‌های کم تهاجمی مانند روش دسترسی از طریق آندوسکوپ بینی (EEA) برای درمان مننگوسل استفاده شود. در این روش، جراح از طریق بینی و حفره‌های بینی به ناحیه آسیب‌دیده دسترسی پیدا می‌کند و مننگوسل را خارج می‌کند. پس از جراحی، ممکن است کودک به مراقبت‌های حمایتی مانند آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای ضد درد نیاز داشته باشد. فیزیوتراپی نیز ممکن است برای کمک به بهبودی و تقویت عضلات کودک تجویز شود.
چشم‌انداز افراد مبتلا به بیماری مننگوسل به شدت به نوع و شدت نقص و همچنین درمان‌های دریافتی بستگی دارد. برخی از افراد مبتلا به مننگوسل زندگی سالم و پرباری دارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است با مشکلات سلامتی جدی مواجه شوند. در ادامه به توضیح مختصر هر یک از روش های درمانی می پردازیم:
روش جراحی: همانطور که اشاره شد، پاسخ قطعی به این سوال که آیا بیماری مننگوسل درمان دارد، روش جراحی است که پیش تر توضیح داده شد.
روش دسترسی از طریق آندوسکوپ بینی (EEA): مننگوسل‌های قاعده جمجمه و بالای ستون فقرات را می‌توان مستقیما با استفاده از روش دسترسی از طریق آندوسکوپ بینی (EEA) درمان کرد. این روش کم تهاجمی و پیشرفته به جراحان اجازه می‌دهد تا از طریق مسیر طبیعی بینی، بدون ایجاد برش باز، به ناحیه آسیب‌دیده دسترسی پیدا کنند. سپس جراحان مننگوسل را از طریق بینی و حفره‌های بینی خارج می‌کنند. مزایای روش EEA شامل عدم نیاز به بهبود برش جراحی، عدم ایجاد تغییر شکل ظاهری و زمان بهبودی سریع‌تر است.
ارسال دیدگاه